Kordieryt – Historia

Nazwa Kordieryt wywodzi się od nazwiska A.Cordiera, francuskiego geologa, który jako pierwszy zajmował się badaniem kordierytu.

Nazwy synonimów pochodzą od greckich słów ion = fiołek i dichroos = dwubarwny.

VIII w. – Jak podają stare norweskie sagi wikingowie żeglujący po północnych morzach nie znali kompasu, a mimo to potrafili określić położenie Słońca nawet wtedy, gdy nie było ono widoczne. Pieśni mówią, że posługiwali się w nawigacji „kamieniami słonecznymi”.
Zagadka została rozwiązana w latach sześćdziesiątych naszego stulecia. Położenie Słońca można określić na podstawie stopnia polaryzacji światła rozproszonego w ziemskiej atmosferze, zależy on od kierunku obserwacji względem kierunku do Słońca. Polaryzację światła można badać, posługując się kryształami dichroicznymi.
Po przebadaniu naturalnie występujących w Skandynawi kryształów o tej własności stwierdzono, że „kamieniem słonecznym” jest kordieryt.

Kordieryt działa jak polaryzator dodatkowo wraźliwy na barwę światła. Obracając kamień moźna obserwując zmiany koloru odróźnić wschód od zachodu nawet jeśli słońce jest poniżej linii widnokręgu, a także przy zachmurzonym niebie. Musiało to być szczególnie cenne dla wikingów pływających często poza kręgiem polarnym .

 

1883 r. – Pierwsza synteza kryształów kordelitu przez L. Bourgeoisa.

1890 r. – Pierwsza synteza kordierytu metodą goniometryczną przez A. Offreta.

 

Post Author: admin