Diament – szlif

Szpiczasty kamień

Na początku kamienie surowe były poddawane tylko prostej obróbce. Ostre krawędzie niekiedy szlifowano, a płaskie powierzchnie kryształu polerowano. Taki „szpiczasty kamień” jest pierwszym szlifem diamentu.

 

szpiczasty kamień
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Szpiczasty kamień

 

Kamień gruby

Około 1400 r. powstał „kamień gruby” (kamień tablicowy) – ośmiokątny kryształ o dużej płaskiej powierzchni (tafli) i mniejszej powierzchni na dolnym szpicu (kolet).

gruby kamień
Grafika: Lunac,  prawa autorskie zastrzeżone
Gruby kamień

 

Cienki kamień

W tym samym czasie, wskutek odłupywania lub zeszlifowania dwóch wierzchołków ośmiościanu powstał „cienki kamień”.

 

cienki kamień
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Cienki kamień

 

Pojedyncze dobro

Od końca XV wieku dzięki zastosowaniu tarczy szlifierskiej możliwe było ulepszanie techniki szlifu fasetowego . Tworzy się coraz więcej dodatkowych fasetek (aby zwiększyć efekty optyczne kamienia). Cztery boczne krawędzie górnej i dolnej części zostają oszlifowane do postaci fasetek. Łącznie z dolnym szpicem kamień ten, zwany „pojedyncze dobro” ma 18 fasetek.

pojedyncze dobro
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Pojedyncze dobro

 

Szlif Mazarina

Ponad bocznymi krawędziami tworzy się dalsze fasetki. Powstaje „podwójne dobro” o 34 powierzchniach i zaokrąglonym zarysie (rondyście). Szlif ten powstał z inicjatywy francuskiego kardynała Mazarina (około 1650 r.) – stąd nazwa „szlif Mazarina”.

szlif Mazarina

Szlif Mazarina

 

Szlif Peruzziego

Pod koniec XVII wieku szlifierz Vicenzio Peruzzi opracował szlif diamentowy o 58 powierzchniach. Fasetki są nieco nieregularne, zarys (rondysta) nie był jeszcze idealnie okrągły. Szlif ten zwany jest „potrójne dobro” lub „szlif Peruzziego” i przypominał już szlif brylantowy.
szlif Peruziego
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Szlif Peruzziego

 

Szlif brylantowy starszy

W XIX wieku opracowano „szlif brylantowy starszy”.

szlif brylantowy starszy
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Szlif brylantowy starszy

Doskonałość osiągnął diament dopiero dzięki współczesnemu szlifowi brylantowemu. Szlif brylantowy opracowano około 1910 r. na podstawie dziewiętnastowiecznego „szlifu starszego”.

Cechy szlifu brylantowego

* okrągła rondysta

* co najmniej 32 fasetki i tafla w górnej części

* co najmniej 24 fasetki i niekiedy kolet tzn. spłaszczony szpic w dolnej części.

Określenie „brylant” bez dodatków odnosi się w sposób właściwy tylko do okrągłego diamentu o szlifie brylantowym. Wszystkie pozostałe rodzaje szlifu należy określać, używając ich dokładnych nazw. Jednak w handlu i w języku potocznym mianem brylantów określa się zwykle wszystkie szlifowane diamenty. Dzisiaj stosowanych jest wiele modeli nowoczesnego szlifu brylantowego, opracowanych na podstawie praktyki i obliczeń.

Najbardziej znane są następujące szlify:

– szlif Tolkowskiego (1919 r.),

szlif Tolkowskiego
Grafika: Lunac, prawa autorskie zastrzeżone

Szlif Tolkowskiego

– szlif „idealny” (1926 r.),

– szlif właściwy „praktyczny” (1949 r.),

– szlif Parkera (1951 r.),

– szlif standardowy skandynawski (1968 r.),

szlify wielofasetkowe:

– szlif King (1941 r.) – 86 fasetek,

– szlif Magna (1949 r.) – 102 fasetki,

– szlif Highlight (1963 r.) – 74 fasetki,

– szlif Princess (1965 r.) – 146 fasetek,

– szlif Radiant (1980 r.) – 70 fasetek.

Obecnie wykonuje się wiele różnych szlifów. Niektóre są bardzo fantazyjne.

 

Diament

Post Author: admin